Уважаемые друзья!
На Change.org создана петиция президенту РФ В.В. Путину
об открытии архивной информации о гибели С. Есенина

Epitafium dla Jesienina

 Wściekła się wielka niedźwiedzica
I lecą z pyska płaty piany
Samotny szczeniak do księżyca
Zanosi jazgot obłąkany

 Po mlecznej drodze wóz się toczy
Turkocze za nim piąte koło
Sponad zodiaku o północy
Ze mną ptak, ryba i dziwoląg

 I Ruś cerkiewna, Ruś dawnej wiary
Szumi pomoriem w riazańskiej duszy
Huczy po karczmach krwawym pożarem
I Twoje brzozy pali, Sergiuszu

 Brzozo wędrowna, czemu się śnisz
I tak cię zrąbią dla mnie na krzyż
Chato rodzinna płyń tam, gdzie kres
Niech się dzwoneczek śmieje do łez

 Ryczy lew ranny ponad głową
Bliźnięta płyną rzeką modrą
Byk galopuje łąką płową
I pręży się na wadze skorpion

 Tętni przez łąki koziorożec
Strzelec go tropi nieustannie
I płynie wodnik po jeziorze
Po utopionej płacze pannie

 I Ruś jak panna niech płacze po nim
Święta Łagoda zejdzie do ziemi
Na bruku Moskwy klon oszroniony
Biblijny prorok - Sergiusz Jesienin

 Riazańska matko skąd w oczach łzy
Karczemne szczęście, samogon, dym
Moskwo karczemna, płyń za mną, płyń
Pokochał zodiak riazański syn

 Otwórzcie mi, stróże anieli
Błękitne podwoje dni
O północy anioł w bieli
Z moim wiernym koniem znikł

 Koń mój Bogu niepotrzebny
Koń mój siła ma i moc
Słyszę, gryzie łańcuch srebrny
Rży żałośnie w głuchą noc

 Widzę, pędzi wśród zamieci
Targa gniewnie gruby sznur
Jak z miesiąca z niego leci
Sierść bułana w kłęby chmur

 Tutaj Jesienin w najśmieszniejszej z gier
Wybiegał w błękit zza karczemnej Moskwy
Riazańską łąką zakwitł w «Angleterre»
Sen pożegnalny, ostatni oktostych

 Pomódl się, pomódl za Jesienina
Przeżegnaj wszystkie dalekie drogi
Wychyl wieczorem czareczkę wina
Ostatnie grosze rozdaj ubogim

 Nie pragnął krzyku, odpoczynek snił
W sekundzie się przeżywał od nowa
A potem długo waliła do drzwi
Zniecierpliwiona służba hotelowa

 Podróżną sakwę zarzuć na ramię
Wyjdź na gościniec do bramy nieba
Słyszysz, jak tętni przez śnieżną zamieć
Księżyc na nowiu, bułany źrebak

 Weszli, krzyknęli, a jeden się bał
Bo spoza okien milczące niebiosa
A tam na stole, gdzie Jesienin stał
Snuł się powoli dymek z papierosa

 Słyszysz, jak woła każdego ranka
Wiatr myszkujący po połoninach
Leci w dal z wiatrem rżenie bułanka
Pomódl się, pomódl za Jesienina

Эпитафия Есенину

 Взбесилась большая медведица
И летят из рта лоскуты пены
Одинокий щенок приносит луне
Свой сумасшедший визг

 Млечным путём катится телега
За неё стучит пятое колесо
Из-за зодиака в полночь
Со мною птица, рыба и чудовище

 И Русь церковная, Русь древней веры
Шумит поморьем в рязанской душе
Гудит по кабаках кровавым пожаром
И твои берёзы жжёт, Сергей

 Берёза бродячая, почему снишься
Всё таки тебя срубят на крест для меня
Хата родная, плыви туда, где конец
Пусть колокольчик хохочет до слёз

 Рыкает над головой раненый лев
Плывут близнецы синей рекой
Бежит телец лугом палевым
И растягивается на весах скорпион

 Топает козерог через луги
Стрелец выслеживает его постоянно
И плывет озером водолей
Плачет по утонувшей деве

 И Русь как дева пусть плачет по ним
Святая Лагода спустится в землю
На мостовых Москвы - клён заледенелый
по Библии пророк - Сергей Есенин

 Рязанская мать, откуда слезы в глазах
Кабацкое счастье, самогон, дым
Москва кабацкая, плыви за мной, плыви
Полюбил зодиак рязанский сын

 Отвори мне, страж заоблачный,
Голубые двери дня.
Белый ангел этой полночью
Моего увел коня.

 Богу лишнего не надобно,
Конь мой — мощь моя и крепь.
Слышу я, как ржет он жалобно,
Закусив златую цепь.

 Вижу, как он бьется, мечется,
Теребя тугой аркан,
И летит с него, как с месяца,
Шерсть буланая в туман.

 Здесь Есенин в самой смешной из игр
Выбегал в синеву из-за Москвы кабацкой
Рязанским лугом расцвел в «Англетер»